list pożegnalny

[Suicide Note by Anne Sexton]

byłoby lepiej,
mimo robaków rozmawiających z
racicą klaczy w polu;
byłoby lepiej,
mimo czasu młodych dziewczyn
upuszczających sobie krwi;
byłoby jednak lepiej
gdybym szybko zamknęła się
w starym pokoju.
byłoby lepiej (jak ktoś rzekł)
nie urodzić się
i o wiele lepiej
nie urodzić się ponownie
o trzynastej
tam gdzie pensjonat,
coroczna sypialnia,
zapłonął.

drogi przyjacielu,
przyjdzie mi tonąć pośród setek innych
wprost do piekła.
zostanę zniczem.
przywitam śmierć
niczym ktoś, kto zgubił soczewki.
życie powiększyło się o połowę.
ryba i sowa są dziś okrutne.
życie buja się w przód i w tył.
nawet osy nie widzą mych oczu.

tak,
te oczy były kiedyś obecne.
te oczy były przebudzone,
te oczy mówiły całą historię-
biedne, głupie zwierzęta.
te oczy nosiły kolczyki,
małe główki igieł,
lekkie, niebieskie strzały.

kiedyś były razem
z ustami jak filiżanka,
barwna gliną bądź barwna krew,
otwarte niczym falochron
na zaginiony ocean
i otwarte jak stryczek
na pierwszą, lepszą szyję.

był taki czas
gdy byłam głodna Jezusa
o mój głodzie! mój głodzie!
nim zdążył dorosnąć
przybył spokojnie do Jeruzalem
w poszukiwaniu śmierci.

tym razem
z pewnością
nie proszę o zrozumienie
a jednak mam nadzieję, że wszyscy
odwrócą głowy gdy nieprzygotowana, ryba uderzy
w powierzchnię Echo Lake;
kiedy światło księżyca,
z głośna ścieżką basową,
rani jakieś budynki w Bostonie,
kiedy prawdziwie piękni spoczywają razem.
rozmyślam o tym, pewnie, że tak,
i myślałabym jeszcze dłużej
gdybym nie stanęła… gdybym nie stanęła
przy tamtym starym ognisku.

mogłabym przyznać
że jestem tylko tchórzem
płaczącym nad sobą
i nie wspominać o maleńkich komarach, ćmach,
zmuszonych siłą rzeczy
ssać świecącą żarówkę.
ale dobrze wiesz, że każdy ma swoją śmierć,
swoją własną śmierć,
czekającą na niego.
a więc już odchodzę
bez starego wieku czy choroby,
dziko, lecz precyzyjnie,
znając najlepszą drogę,
wyznaczoną przez drewnianego osiołka, na którym jechałam tyle lat,
nigdy nie pytając, „dokąd zmierzamy?”
jechaliśmy (gdybym tylko wiedziała)
do tego punktu.

drogi przyjacielu,
nie myśl proszę,
że wyobrażam sobie grającą gitarę
czy ojca wyginającego łuk.
nie oczekuję nawet ust matki.
wiem, że wcześniej już umierałam –
raz w październiku, raz w czerwcu.
jakże dziwnie znów wybrać czerwiec,
tak dosadny ze swymi zielonymi piersiami i brzuchami.
to jasne, że gitar słychać nie będzie!
węże nawet niczego nie zauważą.
New York City nie zrobi to różnicy.
nocami nietoperze będą trzepotały na drzewach,
wiedząc o wszystkim,
widząc, co wyczuwały cały dzień.

8 września 2012 | Categories: Bez kategorii | Tags: anne sexton | Dodaj komentarz